[Escudero IV]

Zgarnął pochwałę z parsknięciem, ciągle starając się jednak pozostać skupionym na pracy. Następne skrócenia wypadały równie dobrze co dotychczasowe, w których nie dało się wyłapać większych niedoskonałości. Krótka kłoda w połączeniu z szeroką szyją sprzyjały nie tylko pozornemu przeganaszowaniu, ale także pomagało mu w pracy w zebraniu, chociaż do tego potrzebował odpowiedniego przygotowania. Na razie była to tylko niezbyt wymagające rozgrzewka, więc na ten moment nie było o tym mowy. Przy skróceniach odruchowo wręcz bardziej akcentował wyższą akcję nadgarstków, chociaż w jego przypadku było to dość częstym zjawiskiem. Z pierwszego skrócenia w tempo robocze przeszedł nieco chwiejnie, przez moment swój ciężar przenosząc znowu na rękę jeźdźca i swoje przednie nogi, ale po paru pierwszych krokach wracając do poprzedniego stanu rzeczy. Przy kolejnym takim ćwiczeniu to przejście wypadło już dużo płynniej, zachowując swój środek ciężkości w tym samym miejscu i bez zmian w szybkości stawianych kroków. W następnej kolejności zszedł na półkole, dzięki któremu zmienili kierunek jazdy, na drugą stronę zachowując podobną prawidłowość w tych przejściach w obrębie jednego chodu. Na kolejnej przekątnej miał okazję wyciągnąć i rozluźnić szyję, co przyjął ulgę po dość obciążających elementach. Chętnie więc skorzystał z okazji wyciągnięcia szyi i rozluźnienia grzbietu, przy czym ciągle zachowywał regularny, aktywny krok.

[Sherry Shepherd]

Niestety, przekątna powoli zbliżała się ku końcowi, dlatego też zaczęła stopniowo zbierać wodze na poprzedni kontakt, podpierając swoje działania sygnałami pochodzącymi od łydek, by w razie czego zapobiec usztywnieniom. W założeniu, że siwek nie spiął się dłużej, niż na moment od wejścia na kontakt. W innym przypadku wprowadziła siwka na koło po tym, jak zjechali z powrotem na ścianę, posługując się podobnymi pomocami, co wcześniej przy takich figurach i stworzyli 20-metrowy okrąg. Jeśli jednak wszystko było w porządku, wyszli na prostą, gdzie usiadła płynnie w siodło i na środku drugiej ściany, zakładając, że jechali na lepszą stronę ogiera, zjechali na 10-metrowe koło, które było ciaśniejsze od tych, co wcześniej wykonywali, jednak Escudero zdołał się rozciągnąć i rozgrzać na poprzednich ćwiczeniach, dlatego pilnowała, by było ono wyjechane równym tempem i z zachowaniem odpowiedniego rysunku. Oczywiście nie skręcała go na siłę, próbowała wyczuć, na co może sobie na tym etapie rozgrzewki pozwolić. Podczas teoretycznego kończenia koła, nie odpuszczała siwkowi zgięcia, utrzymywanego na zewnętrznej wodzy wokół wewnętrznej łydki, którą mocniej zaczęła działać, by zacząć spychać ujeżdżeniowca wzdłuż ściany maneżu. Łopatka do wewnątrz była elementem dość trudnym, Sherry znała go głównie z teorii i niezbyt często miała go okazję wykonywać, jednak starała się, jak mogła, by Escudero nie poczuł żadnego dyskomfortu. Biodra miała rozluźnione, podążając za ruchem konia idącego po dwóch śladach, zewnętrzną wodzą kontrolując zgięcie szyi, by zbytnio nie wpadał szyją do wewnątrz. Aktywnie działała wewnętrzną wodzą, delikatnie napinając ją i rozluźniając, obciążając nieco mocniej wewnętrzną kość kulszową, a ramiona i biodra były ustawione równolegle do łopatek konia. Po wykonaniu elementu mniej więcej przez połowę długości ściany wyprostowała siwka, kontynuując kłus. Na połowie krótkiej ściany zaplanowała kolejne ćwiczenie, jednak nie tak wymagające, jak poprzednie. Posłała przed docelowym punktem ogierowi trzy półparady, zwieńczając ich działanie za pomocą pełnej parady, blokując działanie dosiadu, utrzymując ogiera pomiędzy łydkami i zamykając z wyczuciem rękę, by zatrzymać siwka. Przez chwilową nieruchomość starała się, by tym razem nie czynił żadnego kroku, ale też nie chciała, by zaczął się cofać, dlatego też rozluźniła rękę, pozostawiając ją jedynie na kontakcie z pyskiem, nadal trzymając łydki w wyznaczonym miejscu i pilnując dosiadem, by się nie ruszył. Gdyby wszystko było w porządku, ruszyłaby kłusem, do którego zachęciłaby Escudero za pomocą nieco mocniejszej łydki i wypchnięciem dosiadem, podobnie jak poprzednim razem. W tym przypadku powinno być nieco lepiej, bo już oboje mniej więcej znali sposób, w jaki reagują i być może uda im się przejść wyżej bez kroku w stępie.

[Escudero IV]

W miarę nabierania wodzy na kontakt, Escudero zaczął wracać głową do wyższego ustawienia i przeżuwać wędzidło w pysku, przychodząc do ręki Sherry swobodnie i bez usztywnień, głównie dzięki temu, że robiła to z odpowiednim wyczuciem i delikatnością. Znalazłszy się z powrotem na ścianie, zachował odpowiednie wyprostowanie, aktywnie krocząc po wyznaczonym śladzie, aby wkrótce zostać zabranym na dziesięciometrową woltę. Będąc wystarczająco dobrze rozgrzanym, nie miał większych problemów z wpisaniem się w jego łuk, chociaż ciągle nie osiągnął pełni swoich możliwości i zdarzało mu się wypaść zadem czy łopatką. Niemniej zachował równe tempo i nie przyspieszał czy zwalniał, co dało dobre podstawy do rozpoczęcia łopatki do wewnątrz. Nie był to dla niego nowy element, ale chody boczne były jego drugim problemem, wynikającym również z jego budowy, która nie sprzyjała takim ćwiczeniom. Mimo wszystko dobrze odczytał pomoce kobiety i po zakończeniu wolty pozostał w tym delikatnym wygięciu, ruszając jednak wzdłuż ściany. Zewnętrzną przednią i wewnętrzną tylną nogą poruszał się po jednym, tym samym śladzie, zachowując także stały kąt wygięcia, ale tylko pozornie wykonywał to ćwiczenie prawidłowo, bo wraz z chodem bocznym skrócił swój wykrok, nadrabiając prędkość nieco szybszym stawianiem kroków. Na tym etapie problemem było dla niego połączenie kilku czynności i dla utrzymania równego wygięcia musiał "poświęcić" swój kłus. W przypadku, gdyby Sherry postanowiła naprawić ten błąd, najpewniej koń odpowiedziałby mniejszym wygięciem, chociaż decyzja należała ostatecznie do niej. Ogółem rzecz biorąc, Escudero do porządnego wykonywania takich ćwiczeń potrzebował regularnego ćwiczenia, czego braki kobieta mogła teraz łatwo odczuć, nawet jeśli ogier prawidłowo odpowiadał na pomoce i ciągle pojawiały się podobne mankamenty.
Wyprostowany, odzyskał lepszy jakościowo kłus, nieco mocniej wyciągając nogi i angażując poszczególne partie mięśni. Po przejechaniu najbliższego narożnika został ponownie poproszony o zatrzymanie, więc w reakcji na pełną paradę przeszedł do stój, ustawiając równo wszystkie kończyny i parskając głośno przy tym. Po chwili nieruchomości ruszył z miejsca kłusem, mimowolnie zahaczając przy tym o jeden krok stępa, ale mimo to dało się to nazwać jakąś poprawą.

[Sherry Shepherd]

Widząc problemy w chodach bocznych, zdecydowała się zmniejszyć kąt, bo widocznie siwek miał z nimi problemy. A kto by nie miał, gdyby tak długo stał w boksie tak szczerze? Prawdopodobnie Sherry jakby się zasiedziała, to również by miała podobnie. Chciała postawić na odpowiednie rozciągnięcie i rozgrzanie mięśni ogiera, które spowoduje, że w przyszłości będą mogli ponownie spróbować zrobić dany element, wtedy już z zachowaniem odpowiedniego kąta, którym będą podążać po śladach. Niemniej, pochwaliła głosem siwka za jego starania, doceniając to, że odpowiedział na jej sygnały i nawet, jak było to dla niego trudne, starał się jak najmocniej. Pochwaliła ogiera również za poprawę przy zatrzymaniu, chcąc utrwalić dobre nawyki i fakt, że naprawdę Escudero był złotym koniem, którego żal psuć. Zdecydowała się zmienić kierunek ponownie przez przekątną, ale żeby nie było nudno, to na samym początku zdecydowała się na skrócenie kroku kłusa poprzez dociążenie tyłu siodła przy jednoczesnym pobudzającym działaniu łydek, które pokazywały mu drogę do ręki dziewczyny, a także wymagające większego zaangażowania zadu. Przy mijaniu połowy, przeniosła ciężar ciała na środek siodła, zaczynając wypychać siwka biodrami i jednocześnie stymulować łydkami, oddając mu przy tym nieco wodze, by zachęcić do chwilowego wyciągnięcia. Wraz ze zmianą kierunku i powrotem na ścianę, powrócili do roboczego tempa, a jak wszystko było w porządku, to tym razem powtórzyli ćwiczenie z 10-metrowym kołem i łopatką do wewnątrz tym razem na gorszą stronę. Kobieta miała to na uwadze, dlatego też bardziej pilnowała siwka, by jakoś wolty jakoś znacznie nie spadła, akceptując niektóre z błędów wynikające z tego, że gorsza strona wymaga dłuższego rozgrzania, a także nie naciskała na zachowanie równego kąta 30 stopni do ściany podczas wykonywania chodu bocznego, jeśli i na tę stronę koń miał problemy, a pewno tak by było. Zewnętrzną wodzą pilnowała wygięcia szyi, zaś wewnętrzną łydką spychała siwka ze ściany i jednocześnie popychała do przodu, działając w podobny sposób dosiadem, obciążając wewnętrzną stronę. Kąt mógł być nawet niewielki, liczyło się to, że Escudero by prawidłowo odczytał sygnały i starał się na nie zareagować, nawet w mały sposób.

[Escudero IV]

Mimo dobrych chęci, nawet zmniejszenie kąta wygięcia nie ułatwiło andaluzowi roboty, bo ciągle miał problem z zachowaniem równego tempa przy schodzeniu przodami do wewnątrz. Nie wynikało to z jego niechęci czy złego prowadzenia przez amazonkę, a po prostu ograniczone możliwości, wywołane wieloma czynnikami, od budowy, przez przerwę od pracy, po brak odpowiedniej więzi z jeźdźcem - nie było więc sensu szukania winnego. Przy mniejszym wygięciu Escudero co prawda nie skracał tak bardzo kroku, bo zwyczajnie był tak bliższy "normalnego" kłusa po prostej linii, ale w ciągu dalszym między przejściami dało się zauważyć i odczuć spore różnice w tempie i regularności.
W pewnym momencie zszedł na przekątną, na początku której z łatwością się skrócił zgodnie z wskazówkami kobiety. Zaokrąglił mocniej szyję, uwypuklając grzbiet i uwydatniając umięśnienie, przenosząc swój ciężar wyraźnie na zadnie nogi. Potylica stała się jego najwyższym punktem, a nos trzymał nieco za pionem, co jednak nie powinno wzbudzać w kobiecie większych obaw, bo było dla niego dość naturalnym zjawiskiem przy posiadaniu tak wielkiej szyi. Była to wymagająca praca, ale to wyciągnięcie sprawiło mu więcej kłopotu, który dla Sherry pewnie nie był już żadną nowością. Wyciągnięcia nie były spektakularne ani specjalnie poprawne technicznie, ale mimo wszystko ogier starał się sprostać oczekiwaniom kobiety.
Z łopatką do środka na drugą stronę było dużo trudniej, bo Escudero bardzo szybko się usztywnił i zadarł głowę z niezadowoleniem, uciekając z nadanego ustawienia i przez chwilę chowając się nad wędzidłem. Wystarczyło jednak porządne dojechanie dołem po wyprostowaniu, aby wrócił do starego stanu rzeczy, ale nie zamierzał nie okazywać swojego niezadowolenia względem ponownej próby wykonania tego elementu.

[Sherry Shepherd]

Taki był urok siwka, że nie wszystko mógł robić tak pięknie i perfekcyjnie. Starała mu się pomagać, ale zbyt dużego doświadczenia w wyższych klasach ujeżdżenia nie miała, dlatego musieli się zadowolić tym, co udało im się osiągnąć. Na fakt, że ogier się spiął i okazał zaniepokojenie, zareagowała spokojem. Takim względnym dość, ale spokojem. Zamiast zmuszać go do wykonania zadania i pogłębiać jego niechęć i frustrację, zdecydowała się wyprostować Escudero i do chwili, gdy nie poczuła, że ponownie rozluźnia się po jeździe na śladzie, nie próbowała niczego zrobić więcej, prócz dojeżdżania siwka poprzez dosiad i działanie łydek. Następnie zdecydowała się na przejechanie samej wolny 10-metrowej, w innym miejscu niż wcześniej i pochwaliła go, gdyby dobrze wykonał zadanie. Jako że siwek miał już swoje lata, odpuściła sobie siłowe rozwiązania, wierząc, że ogier nie zrobił tego ze złośliwości czy lenistwa, szczególnie że takich oznak nie wykazywał wcześniej. Był również doświadczony i dobrze ułożony, dlatego wątpiła, żeby ta sytuacja i odpuszczenie pracy w chodach bocznych na gorszą stronę jakoś znacznie wpłynęła na przyszłe wykonywanie tego elementu, pod bardziej doświadczonym jeźdźcem i przy ciągłym treningu. Gdy byłoby w porządku, wykonała taką samą woltę w tym samym miejscu, co wcześniej doszło do buntu, zachowując spokój i odpowiednio używając pomocy, starając się siwka prowadzić na zewnętrznej wodzy oraz owijać sobie go wokół wewnętrznej nogi. Gdyby wszystko poszło w porządku i Escudero by wykazywał chęć współpracy przy tym elemencie - pochwaliła go głosem.

[Escudero IV]

Spokój kobiety miał być zbawienny, bo dzięki temu ogier nie nakręcał się bardziej, tak więc siłą rzeczy wkrótce zaczął się wyciszać i uspokajać, nie mając zbyt innego wyjścia. Nie był typem konia, który bez powodu szukał zwady z jeźdźcem ani nie był złośliwy, więc nie odczuwał potrzeby ciągnięcia tego krótkiego konfliktu dalej. Pod wpływem działania jej pomocy wkrótce odzyskał rozluźnienie, a także wyprostowanie, po chwili poruszając się swobodniejszym kłusem i odzyskując jego regularność i adekwatną aktywność. Skierowany niewiele dalej na kolejną dziesięciometrową woltę, wszedł na nią już bez większego zawahania, przygotowany na to, że po jej zakończeniu znowu zostanie zmuszony do wykonania chodu bocznego. To jednak nie nastąpiło, co było dla niego pozytywnym zaskoczeniem i pewnie to przez to na kolejną, podobną woltę wszedł dużo chętniej, wyginając się sprawnie wokół nogi kobiety. Utrzymał to delikatne ustawienie do wewnątrz także po powrocie na ścianę i "wypuszczeniu" wzdłuż ogrodzenia. Utrzymany na trzech śladach, wytracił nieznacznie na prędkości, ale podobnie jak poprzednio - wszystko to po to, aby zachować stały kąt wygięcia. W jeździe na jego słabszą stronę wymagało to od niego więcej skupienia niż dotychczas, więc siłą rzeczy szybciej się męczył, więc nic dziwnego, że wkrótce jego szyja stała się mokra od potu.

[Sherry Shepherd]

Wolała nie przeginać pałki, bo patrząc nawet po samej szyi ogiera, mogła się domyślać, ile miał szyi. No i też prawdziwe chłopy były pod władaniem testosteronu, który kazał im walczyć, gdy nastaje taka możliwość. Sherry również nie była osobą konfliktową, wolała wszelkie problemy rozwiązywać w sposób pokojowy, co dawało efekty w pracy z takimi końmi, jak Escudero. Czuła, jak na drugą woltę zdecydowanie chętniej wchodzi za sprawą braku powtórzenia ćwiczenia po pierwszym razie, co również sprawiło, że jego frustracja nie narosła i podczas drugiej próby udało im się wykonać upragniony chód boczny. Pochwaliła go głosowo, a następnie po wyprostowaniu go, zwolniła do stępa za pomocą swobodnego przyłożenia łydek do boków konia w neutralnej pozycji, jednocześnie obciążając tył siodła i lekko zamykając dłoń, by siwek zwolnił. Dała mu chwilę odpoczynku w stępie, pozwalając mu nieco wyciągnąć szyję i wyjść poza ustawienie, zachęcając go do tego poprzez stopniowe wypuszczanie wodzy spomiędzy palców. Proszę bardzo, zasłużona nagroda! Dała mu chwilę swobody, pozwalając na wyciągnięcie się i odpoczynek, ale został im jeszcze jeden chód do przerobienia i pewno będą mogli kończyć. Jako że bardzo mocno skupiła się na trudnych dla siwka zadaniach w kłusie, nie zamierzała za bardzo męczyć go w galopie, jednak na razie pozostawali w niższym chodzie. Na jednej z długich ścian, zaczęła stopniowo zbierać wodze, podobnie jak poprzednio podpierając swoje działania łydką, by ze spokojem wrócić na kontakt, po czym zaczęła zachęcać Escudero do skrócenia kroku za pomocą obciążenia tyłu siodła, przy jednoczesnych sygnałach aktywizujących łydką, zachowując z pyskiem elastyczny kontakt. Na razie nie chciała go męczyć wydłużonymi krokami w stępie, bo i tak się chłopina napracował, a nie chciała testować jego cierpliwości, która i tak była ogromna. Ogier robił wszystko to, co sobie Sherry wymyśliła, co było niesamowite. Po przejechaniu w taki sposób zarówno części długiej ściany, jak i krótkiej, dała sygnały andaluzowi, by przyspieszył do kłusa, przykładając łydki do jego boków przy jednoczesnym wypchnięciu go z bioder oraz oddała mu delikatnie rękę, by zachęcić do ruchu naprzód. W narożniku po przejechaniu spokojnym kłusem roboczym długiej i krótkiej ściany, przy wyjeździe na równoległą barierę ograniczającą, planowała zagalopowanie. Zaczęła od gorszej nogi, ale miała nadzieję, że Escudero jej to wybaczy! Posłała siwkowi półparadę, by nie był zdziwiony, a następnie, gdy wygiął się w łuk, wypchnęła go biodrami, jednocześnie przesuwając zewnętrzną łydkę za popręg i dociskając obie z nich do boków konia, oddając trochę wodzy, by nie był zniechęcony przez rękę, ale jednocześnie utrzymywała elastyczny kontakt z pyskiem ogiera.

[Escudero IV]

Przyjął pochwałę od Sherry z głośnym parsknięciem, po czym zgodnie z jej prośbą zwolnił do stępa. W nim stopniowo i bez pośpiechu wyciągnął szyję, niespecjalnie jednak schodząc z nią do dołu. Potrząsnął energicznie łbem, odpędzając się od robactwa i łapiąc oddech po poprzednich ćwiczeniach. Nie był w najlepszej kondycji i chociaż znajdował się w sile wieku, gdzie głupie pomysły odeszły z młodymi latami, to ciągle dość szybko się męczył. Nic więc dziwnego, że taką przerwę w stępie swobodnym przyjął z niemałą ulgą, niemniej przez kolejnym zakłusowaniem nie oponował specjalnie. W reakcji na stopniowe zebranie wodzy podniósł łeb, mieląc w pysku wędzidło i pieniąc się przy tym obficie. Powrotowi do wyższego ustawienia nie towarzyszyły żadne większe spięcia czy usztywnienia, dlatego po chwili wrócił już do nieco skróconej sylwetki, a szyję zaokrąglił. Przeszedł w ten sposób kolejne metry, zachowując spokojny, ale aktywny wykrok, po czym wraz z odpowiednimi sygnałami zakłusował. Wyraźne podstawienie zadu zagwarantowało im płynne i pełne dynamiki przejście, po którym zachował tak ekspresywny ruch, znowu nieco bardziej podkreślając akcję nadgarstków. Nie pozostał w kłusie długo, bo wkrótce został poproszony także o zagalopowanie. Z racji, że było to pierwsze zagalopowanie tego dnia, miało mu towarzyszyć sporo emocji, o czym kobieta wkrótce się przekonała. Mimo galopu na gorszą nogę, wyszedł do niego pewnie i nawet nieco zbyt aktywnie. Od razu narzucił sobie mocne tempo, w którym zachował jednak prawidłowe podstawienie zadu, a także zachował wyjątkowo lekkie przody, od pierwszych fouli żywo niosąc Sherry wzdłuż ścian. Galop na jego grzbiecie niewątpliwie należał do niezapomnianych przeżyć i z początku pewnie ją dość mocno wykołysało, ale łatwo było się z nim zgrać i uniknąć obijania się o jego grzbiet.

[Sherry Shepherd]

Brak jakiegoś szczególnego zejścia głową w dół było najprawdopodobniej cechą wynikającą z budowy ogiera, jednak cieszyła się, że się rozluźnił. Ciężko pracował na te pochwały, Sherry tak bardzo ceniła jazdę na takim koniu, że po prostu się rozpływała. Gdyby była bardziej doświadczona, prawdopodobnie trening byłby dużo lepszy dla siwka, ale jak na razie chodziło o to, by mu przypomnieć dane elementy i popracować nieco nad utraconą przez stanie kondycją. Pomimo że przejście do galopu odbyło się na gorszą stronę, tak siwek zupełnie ją zaskoczył takim galopem. Słyszała o tym chodzie, że jest widowiskowy, jednak nie sądziła, że aż tak. Po paru sekundach przyzwyczaiła się do charakterystycznego wybijania, miękko dopasowując i podążając za jego ruchami, gdzie pomimo zmęczenia, Escudero narzucił sobie dość mocne tempo. Jednak nie oponowała, nie była to jakaś niebezpieczna prędkość, być może była ona dla niego normalna. Zdecydowanie będzie rozmyślać o tym galopie przez następne dni, bo był naprawdę niesamowity. Pilnowała odpowiedniego wyjeżdżania narożników, by koń się zaczął stopniowo wyginać i rozgrzewać odpowiednie partie mięśni, jednocześnie zachowując elastyczny kontakt z jego pyskiem, a także aktywizowała jego zad poprzez działanie dosiadu. Po pełnym okrążeniu, w połowie długiej ściany, zjechała na dość szerokie, 15-metrowe koło w galopie, które było jednym ze standardowych ćwiczeń. Pilnowała tego, by jakość galopu nie spadła podczas wykonywania ćwiczenia, a gdyby ogier miał problemy z dopasowaniem się do łuku, poświęciła nieco rysunek na korzyść zarówno jakości chodu, jak i odpowiedniego wygięcia. Ponownie ćwiczenie powtórzyli na równoległej ścianie, by następnie wjechać na przekątną, przez którą mieli zmienić kierunek. Po mniej więcej 1/3 długości prostej, z wielkim bólem serca, starała się zwolnić do stępa za pomocą zamknięcia ręki, dociśnięciu łydek w neutralnej pozycji oraz zablokowaniu dosiadu, obciążając przy tym tylną część siodła. Jeśli im się udało od razu, to pochwaliła, jeśli jednak ogier potrzebował parę kroków w kłusie, to również nie miała nic przeciwko. Po paru krokach w najniższym chodzie ponownie zechciała zagalopować, przestawiając pomoce tak, by siwek wystartował galopem na swoją mocniejszą stronę, jednocześnie wypychając go dosiadem i odpuszczając napięcie wodzy, oddając minimalnie rękę. Starała się wyczuć, jakie pomoce będą wystarczająco silne, trochę się już w końcu zdołali poznać. Za niedługo będą kończyć i chciała przećwiczyć zwykłą zmianę nogi, która jest jednym z wymagań, które siwek musi spełnić.

[Escudero IV]

Nie warto było oczekiwać od siebie czy konia zbyt wiele, bo to była prosta ścieżka do przeliczenia się i przewyższenia swoich możliwości oczekiwaniami, co łączyło ze sobą spory zawód. Zadaniem andaluza było tylko sprostanie prośbom amazonki, które szczęśliwie nie były trudne i nie miał z tym większego problemu. Bardziej wymagającą pracę miał niewątpliwie zacząć już z właścicielką, z którą siłą rzeczy dogadywał się dużo lepiej, znając ją już od dobrych kilku lat.
Jego galop początkowo mógł wydawać się niewygodny, ale była to kwestia jego charakterystycznego ruchu, do którego ostatecznie dało się przyzwyczaić. Nie będąc przytrzymywany ani zwalniany przez Sherry, utrzymał to samo, mocne tempo galopu, przez brak reakcji ze strony jeźdźca pozwalając sobie na podrzucenie zadem i radosnego baranka. Nie było to chamskie strzelanie z krzyża i poza elementem zaskoczenia kobiecie nic nie groziło, o ile tylko zdołała szybko zareagować i utrzymać równowagę na jego grzbiecie. Pierwszy narożnik z rozbiegu nieznacznie spłaszczył, ale upomniany przez Sherry nieco bardziej wpisywał się w jego linię przy kolejnych razach, delikatnie wyginając się wokół jej wewnętrznej nogi. Wkrótce został zabrany na piętnastometrowe koło, które przy tak szybkim tempie miało wywołać mu nieco więcej kłopotów, przez co zmuszony był nieznacznie zwolnić i przejść do bardziej roboczego, przystępnego chodu. Jednocześnie płynnie okręcał się po okręgu, mniej więcej zachowując jego kształtność i równe, aktywne tempo galopu. Po powrocie na ścianę pozostał już przy tym spokojniejszym tempie, zrzuciwszy swoje pierwsze emocje wywołane chęcią wyszalenia się. W następnej kolejności zszedł na przekątną, na której miał wykonać zwykłą zmianę nogi. Wdrażany do lotnych, nie dał się zaskoczyć potrzebą zwolnienia do stępa i karnie przeszedł w niższy chód, aby po chwili zagalopować już na drugą nogę. Na ten moment raczej nie był jeszcze gotowy do ponowienia prac z lotnymi, dlatego zwykłe zmiany były dużo rozsądniejsze i bezpieczniejsze, bo dzięki temu ogier nie miał okazji się tak frustrować tym, że coś mu nie wychodziło.

[Sherry Shepherd]

Wysiedziała niewielkiego baranka, obciążając mocniej pięty w celu zachowania równowagi i lekkiego powrotu w siodło, by nie klepnąć swoim chudym tyłkiem o jego grzbiet. Uśmiechnęła się jednak delikatnie, kręcąc chwilowo głową, nie karząc go ani nie nagradzając za wyraz pozostałej w nim energii. Przy okazji wejścia na koło, siwek zwolnił do roboczego galopu i w takim potem pozostał, co nawet zadowoliło kobietę. Escudero prawidłowo zmienił nogę, widocznie na tym elemencie poprzestali pracować z właścicielką, bo wyszedł on bez problemu. Ogier prawidłowo odczytał sygnały dane przez Sherry, jednocześnie płynnie przechodząc do wybranych chodów, a sama nie czuła się na tyle pewnie, by wprowadzać elementy z wyższych klas i sprawdzanie, co już umie, a czego nie. Zdecydowanie to nie było zadanie na wstępny trening przed dalszą pracą. Po zmianie nogi wjechała ponownie na dwa koła, tym razem na połowach krótszych ścian, po czym zdecydowała się wprowadzić inne elementy. Na dłuższej ścianie po powrocie z drugiego koła, zachęciła ogiera do wydłużenia kroku poprzez mocniejsze działanie dosiadem, którym przesuwała od tyłu siodła do przodu, przy jednoczesnym dociśnięciu łydek i lekkim oddaniu ręki, by wyciągnął krok. Pilnowała przy tym jego wyprostowania poprzez równoważne obciążenie kontaktu, który był jednak na tyle elastyczny, by nie blokować ruchów siwka. Wiedziała, że to nie jest dla niego łatwe ćwiczenie, dlatego też nie przesadzała jakoś szczególnie z tym dodaniem, nawet jak wydłużenie kroku było lekko zauważalne, to to już wystarczyło, by uznać zadanie za zaliczone. Na krótkiej ścianie zaś starała się skrócić krok ogiera do kroku krótszego, niż roboczy. Pewno do zebrania im trochę brakowało, ale wiedziała, że Escudero chętniej przejdzie do skróconych chodów niż pozostanie w wydłużonych.

[Escudero IV]

Po zmianie nogi prowadzącej wszedł na kolejne koło, które tym razem wypadły jakościowo dużo lepiej od dwóch poprzedników, między innymi przez to, że teraz poruszali się na jego lepszą stronę. Zdążył się też lepiej rozgrzać, dzięki czemu łatwiej było mu wpisywać się w łuk i sprostać tym nietrudnym zadaniom, co i jemu samemu sprawiało też niemałą satysfakcję. Oczywiście to pochwały i nagrody najbardziej podbudowywały jego ego, ale nie miał się jak o nie upomnieć, więc nie wymyślał dalej. Na drugim kole zachował podobną swobodę w łopatkach i grzbiecie, nie wytracając na tym prędkości ani skupienia na kobiecie. Wyciągnięcie na długiej ścianie znowu przyjął z pokorą, ale także minimalną niechęcią, przez którą chwilowo się zawahał. Finalnie jednak wykonał to polecenie i mocniej zapracował zadnimi nogami, intensywniej wkraczając pod kłodę. Nos wysunął bardziej przed pion, nieznacznie wydłużając swoją sylwetkę, chociaż ciągle rekompensując sobie wszystko nieznacznym przyspieszeniem. W takim momencie Sherry mogłoby się wydawać, że siedziała na czołgu, który staranuje wszystko na swojej drodze, kiedy Escudero mocno brnął przed siebie, ale w rzeczywistości skrócił się na najmniejsze upomnienie. Wycofując się, osiadł na zadzie i zaokrąglił mocniej szyję, nosem znowu wędrując za pionem. Chociaż nie było to jeszcze pełnoprawne zebranie, prezentował całkiem niezłą kadencję, wynosząc teraz kobietę nieco bardziej w górę i dużo wyraźniej zaokrąglając swoją foulę.

[Sherry Shepherd]

Czując niechęć ogiera, a następnie wykonanie zadania, w końcu siwek doczekał się upragnionej nagrody głosowej za posłuszeństwo i starania. Obrośnie w piórka po tym treningu, jak nic. Rzeczywiście, czuła się, jakby siedziała za sterowaniem czołgu, który taranował wszystko na swojej drodze, jednak odczuwała swojego rodzaju kontrolę nad tą niszczycielską siłą, którą dysponował Escudero i miała poczucie, że gdyby chciała go zatrzymać, z pewnością by jej się udało. Prawdopodobnie wydłużenia kosztowały ogiera sporo energii, podobnie jak następnie skrócenie na krótkiej ścianie. Nie było to może idealne zebranie, ale jak na początek regularnej pracy - wystarczające. Podążała za ruchem ogiera w jego zebranym chodzie, wyjeżdżając z krótkiej ściany i utrzymując go w takim zebraniu, w którym zamierzała wprowadzić go na 10-metrowe koło na którym pilnowała jego tempa oraz odpowiedniego wygięcia, co mogło być wymagającym zadaniem dla siwka, który musiał się teraz skupić na wielu rzeczach jednocześnie, wspomagany oczywiście przez Sherry. Po wjeździe na ścianę pozwoliła się ogierowi wyciągnąć do roboczego galopu, w którym mógłby trochę rozciągnąć mięśnie mocno obciążone podczas skróconego chodu. Wjechała na jedną z krótkich przekątnych, które prowadziły ich na środek długiej ściany, utrzymując cały czas galop na tę samą nogę, wspomagając siwka sygnałami, które wskazywały na to, by nie zmieniał nogi prowadzącej. Kontrgalop był jednym z elementów ze wcześniejszych klas, niemniej czasami trzeba było go pokazać na zawodach. I będzie dobrym zwieńczeniem ich starań, ponieważ trening już trwa dość długo, a siwek zdołał się pewno już nieźle zmęczyć, zarówno fizycznie, jak i psychicznie.

[Escudero IV]

Poruszanie się skróconym chodem było obciążające dla stawów konia, a także męczące, przez co szybko miał się zasapać. Nie był w końcu w najlepszej kondycji, ale nie stawiał większego oporu przed dalszą częścią treningu i kolejnych ćwiczeń. Wkrótce zszedł na niewielką, dziesięciometrową woltę, która wzmogła jeszcze bardziej jego podstawienie i zaokrąglenie. Przy tym swobodnie odpowiadał na wyginające pomoce przy zachowaniu rozluźnienia i nie usztywniając się, o ile tylko Sherry nie stosowała zbyt mocnych pomocy. Nie było to tak ciężkie zadanie do wykonania, chociaż zmęczenie było coraz bardziej dokuczliwe dla niego, przez co oddychał coraz głośniej. Otrzymawszy trochę luzu na ścianie, wyszedł z kadencji, poruszając się teraz w większym rozluźnieniu. Wkrótce zszedł na krótką przekątną, bez stosownych pomocy od kobiety nie zmieniając nogi. Tym sposobem skończył w kontrgalopie na przeciwległej ścianie, wyraźnie zaznaczając pracę nogi prowadzącej. Kosztowało go to sporo skupienia, przy czym potrzebował tego, aby Sherry przypadkiem nie zaburzyła jego równowagi swoją postawą w siodle, przez co łatwo mógł wypaść z zaangażowania w ten element.