[Naomi Eaton]

Nie omieszkała pochwalić klaczy za naturalną chęć do chodzenia z nosem w dole, co pozwalało jej na wydajniejszą pracę mięśni. Jak można łatwo przewidzieć, po pewnym czasie poprosiła gniadą o powrót do stępa celem zmiany kierunku i wykonania podobnej ilości okrążeń w kłusie na drugą stronę. Petit była raczej w dobrej formie, więc Nao niebawem posłała ją do galopu, tutaj już urozmaiconego paroma przejściami i ponownymi zagalopowaniami, oczywiście opartymi o komendy głosowe i mowę ciała. Podobnie postąpiła na drugą stronę, poprzedzając to krótką przerwę na stęp.
Tyle powinno wystarczyć gniadej w ramach rozgrzewki, więc Nao odpięła ją z lonży i na chwilę zostawiła samą sobie by przygotować korytarz, trochę na bazie tego, co już tutaj stało. Na dobry początek postawiła na klasykę, czyli ustawiła sobie stojaki w taki sposób, by z czasem korytarz wyglądał tak. Na razie jednak w miejscu przeszkód leżały drągi, czy raczej cavaletti. Pierwszym zadaniem Petit było po prostu przegalopowanie przez nie, dokładnie trzy razy, głównie po to by Nao mogła się upewnić co do ustawionych odległości. Tak czy inaczej, zagoniła gniadą w tak ustawiony korytarz, za każde udane przejście chwaląc głosem.

[Petit Felicite]

Dość dobrze radziła sobie na lonży w kantarowym wydaniu, naturalnie Naomi nie miała nad nią aż takiej kontroli jak w przypadku użycia wypinaczy czy chociażby innych patentów na lonży, ale mimo to Felicite całkiem nieźle respektowała komendy głosowe. Po zagalopowaniu była znacznie bardziej pobudzona i jeszcze chętniejsza do ruchu, zdarzało jej się jeszcze tracić równowagę, przez co potknęła się parokrotnie lub nisko opuszczała łeb w galopie próbując się równoważyć.
Po takiej krótkiej rozgrzewce była w pełni gotowa, aby wejść do korytarz, do czego też przygotowywała ją od początku blondynka. Była młodym koniem i doskonale pamiętała to jak puszczano ją, jako dwulatkę oraz trzylatkę w korytarz celem sprawdzenia możliwości skokowych.
Zostawiona sama zaczęła spokojnie stępować po całym obszarze z zaciekawieniem obwąchując nie tylko podłoże, ale również wysokie bandy. Nie potrzebowała dużej zachęty, aby wbiec w korytarz, chętnie weszła za każdym z trzech razów pokonując cavaletti z niewielkim zapasem, a w zasadzie tylko je przegalopowując.

[Naomi Eaton]

Wszystko wskazywało na to, że ustawione przez Naomi odległości się zgadzały, więc podjęła decyzję o podniesieniu przeszkód. Starała się stopniować poziom trudności, więc zanim doszła do wyjściowego ćwiczenia, w zanadrzu miała jeszcze parę jego kombinacji. W rezultacie pozostawiła pierwszą kawaletkę, a resztę ustawiła wedle rysunku - kopertę i stacjonatę (zamiast oksera). Wysokości nie były duże, jako że ustawiła przeszkody raczej w dolnej granicy możliwości Petit - w tym momencie krzyżak mierzył 60 centymetrów, a stacjonata 10 centymetrów więcej. W tak ustawiony korytarz ponownie zagoniła Petit, nie spodziewając się jakichkolwiek trudności zważywszy na to, że był to całkiem przyjemny układ, a gniada przejawiała chęć do skakania.

[Petit Felicite]

Odległości pasowały jej jak najbardziej, pomimo wzrostu była bardzo sprytna i elastyczna, co tylko pomagało jej mieścić się i gimnastykować pomiędzy przeszkodami. Lekkość skoku i zapas, z jakim skakała nie pozostawiały wątpliwości, z pewnością miała potencjał na wyżej. Zarówno tatuś i mamusia podbijali teraz parkury, a Petit dopiero była na początku swojej sportowej kariery.
Wchodząc ponownie w korytarz wykorzystała kawaletkę, jako wskazówkę przed kopertą, nad którą oddała mało ambitny skok, ledwie podnosząc nogi od ziemi. Dopiero stacjonata zmusiła ją do skrócenia się, a następnie mocniejszego odbicia i znacznie większego zapasu nad przeszkodą. Po skoczeniu parskając galopowała jeszcze przez chwilę, ostatecznie przechodząc do efektownego kłusa.

[Naomi Eaton]

Od razu pochwaliła Petit głosem, a jeżeli wyraziła takową chęć i podeszła do blondynki, pogłaskała ją także po głowie. Następnie raz jeszcze zagoniła ją w ten sam korytarz, za drugim podejściem prawdopodobnie także nie napotykając problemów. Z tego względu podniosła obie przeszkody o kolejne 10 centymetrów, mając świadomość tego, że takich przeszkód do metra Petit mogła pokonać sporo bez szkody dla zdrowia. Z tą wysokością gniada miała się zmierzyć raz; jeżeli przeszła poprawnie, Nao dokonała kolejnych zmian, tym razem ustawiając zamiast stacjonaty wąski okser o wysokości osiemdziesięciu centymetrów, podczas gdy koperta pozostała bez zmian. Ponownie zagoniła gniadą w korytarz, uważnie obserwując jej poczynania, ciekawa jej zachowania w starciu z okserem, który wymagał szerszego skoku.

[Petit Felicite]

Jako grzeczny konik podeszła do Naomi chętnie przyjmując głaskanie po głowie. Zdołała się już trochę spocić, dlatego swędząca głowa z ulgą przyjęła delikatne drapane, które pozwoliło pozbyć się klaczy dyskomfortu.
Oddając ponownie skoki w korytarzy zaczynała się, co raz mocniej starać w miarę rosnących przeszkód. Wyraźnie pracowała szyją jak i grzbietem, mocno odbijając się od podłoża i składając precyzyjnie w locie. Po pierwszym podniesieniu przeszkód zdyszana stała po środku hali obserwując działania Naomi, która finalnie postawiła okser.
Wgalopowując w korytarz nie spodziewała się tego, że po kopercie czekała ją zmiana. Po pokonaniu wskazówki, skoczyła kopertę dopiero teraz zauważając okser. Chcąc się zmieścić musiała nie tylko się skrócić, ale i mocniej podnieść się przodem, co pozwoliło jej wybić się mocno w górę i oddać szeroki skok. Wyraźny baskil i praca ciała w locie świadczyły o tym, że wzięła poprawkę na nową przeszkodę niestety podchodząc zbyt blisko strąciła drąg zadem, co poskutkowało zrzutką.

[Naomi Eaton]

Takie wpadki mogły się zdarzyć każdemu. Tym razem ewidentnie wynikało to z błędnego ocenienia przeszkody, dlatego Nao nic nie mówiąc, podeszła do stojaków by podnieść zrzucony drąg i powiesić go na tej samej wysokości. Zrzutki w pewnym sensie też uczyły, blondynka była niemal pewna, że przy kolejnym podejściu ten błąd się już nie powtórzy i Petit z powodzeniem przejdzie przez korytarz, skacząc z jeszcze większą starannością niż dotychczas. Aby upewnić się co do swoich podejrzeń, po dokonaniu "naprawy", raz jeszcze zagoniła Petit do korytarza. W przypadku udanego pokonania go, od razu pochwaliła ją entuzjastycznie głosem i dała chwilę przerwy przed ponownym, ostatnim podniesieniem przeszkód.

[Petit Felicite]

Każda porażka czegoś uczyła, z kolejnym podejściem Petit zapewne będzie znacznie ostrożniejsza i uważniej oceni odległość. Była młodym koniem i wciąż jeszcze się uczyła nabierając doświadczenia, pod siodłem zwykle skakała bardzo dokładnie i rzadko zdarzało jej się coś zrzucić, ale wtedy polegała też na jeźdźcu zazwyczaj bardziej doświadczonym od niej.
Ponownie zagoniona w korytarzu ruszyła odważnie, galopując pewnie i na początku trochę spokojnie, do oksera zaczynając nabierać tempa. Oddając skok tym razem zasadziła potężny skok nie chcąc przypadkiem trącić drągów. Po wylądowaniu bryknęła wesoło podrzucając lekko zadem i przechodząc do kłusa celem krótkiego odpoczynku.

[Naomi Eaton]

Zgodnie z tym, co zostało wyżej napisane, Nao po raz ostatnio podniosła wysokość przeszkód. Okser tym samym mierzył teraz 90 centymetrów, zaś koperta - która na te ostatnie powtórzenia stała się stacjonatą - mierzyła wciąż tyle samo. Było to nieco trudniejsze rozwiązanie, stacjonata nie "wciągała" koni tak ochoczo jak koperty, ale Petit wciąż miała do dyspozycji niejaką wskazówkę, więc powinna poradzić sobie z tą zmianą śpiewająco. Blondynka ponownie posłała ją galopem w korytarz, kończąc na tym jednym podejściu pod warunkiem, że było ono udane. Wówczas pochwaliła gniadą i przywołała do siebie, by złapać ją z powrotem na lonżę i poczęstować smakołykiem. Zdecydowała się na rozstępowanie klaczy w ręku, ale w tym celu wyszła z hali na dwór, jako że na dziedzińcu było o niebo przyjemniej i ciekawiej dla obu stron. /zt

[Petit Felicite]

Wysokość przeszkód nie była trudnością dla gniadej, o wiele większe znaczenie miało zmienienie koperty w stacjonatę, co ponownie zaskoczyło klacz. Jednak tym razem znacznie ostrożniej i spokojniej weszła w korytarz będąc już trochę zmęczona treningiem. Galopując skoczyła stacjonaty jedna po drugiej wyraźnie idąc w górę niż w dal, dopiero na okserze rozciągnęła się w skoku, ciągnąc mocno szyją do przodu.
Lądując miękko galopowała jeszcze przez parę sekund, finalnie przechodząc do kłusa i parskając głośno. Zawołana od razu skierowała się w stronę blondynki dając bez problemu złapać, po przypięciu lonży razem z Naomi grzecznie opuściła halę, kierując się spacerkiem w stronę stajni i jednocześnie korzystając z możliwości odpoczynku na świeżym powietrzu.

/zt

[Jonah Wrens]

Wszedłem razem z Mallowem do pustego korytarza skokowego, gdzie zamknąłem za młodym drzwi wejściowe i od razu posłałem go na koło, żeby sobie postępował po nowym miejscu. Oczywiście po to potrzebna była mi lonża, dlatego stanąłem gdzieś na środku, tak żeby gniadosz miał dużo miejsca na późniejszy galop. Podczas gdy Dzidzia się stępowała, miałem okazję do przyjrzenia się trakenowi i jego zmianom w wyglądzie. Prezentował się zdecydowanie lepiej i był strzałem w dziesiątkę jeżeli chodzi o kupno - podobał mi się, mimo tego, iż jeszcze był szczawiem jak na takiego dzieciaka przystało. Ale miałem na czym zawiesić oko <3
Dając mu luz na lonży pilnowałem tylko jego zadu, aby aktywnie kroczył, a nie się ociągał rozglądając na lewo i prawo. Po jakimś czasie zmieniłem mu też kierunek, żeby nie zakręciło mi się w głowie a Dzidzi znudziło. W tym celu postarałem się zatrzymać go na kole, wychodząc przed niego bez robienia luzu na lonży, żeby mógł spokojnie "ominąć" moją wysuniętą przed jego nos rękę (w prawdzie dzieliła nas odległość całej lonży no ale). Jeżeli to mi się nie udało, to spróbowałem jeszcze raz albo zrezygnowany zmniejszyłem koło i ponownie spróbowałem go zatrzymać poprzez głos i rękę, która miała robić za znak stopu. Po chwili stępa załóżmy na lewą stronę zaprosiłem go do kłusa, machnąwszy raz batem, którego swoją drogą znalazłem na ziemi. Pochwaliłem młodego jak tylko ruszył i po cichu oczekiwałem, że samoistnie zacznie się tak rozciągać, żeby sięgać nosem piachu.

[Marshmallow]

Młodemu niestety nie od razu była w głowie spokojna praca i gdy tylko wyszedł na koło, zamiast stępować od razu przeszedł w kłus, podczas którego wyrzucał długie szczupłe nóżki do przodu. Był świeży i pełen energiil, stąd takie małe nieposłuszeństwo, z którym jesnak skończył po kilku-kilkunastu okrążeniach i zapewne próbach zwolnienia go w wykonaniu Jo. W stępie także potrzebował chwili żeby "ostygnąć" w główce, aczkolwiek potem i tak nie do końca chętnie się zatrzymywał, działanie mężczyzny doszło do skutlu dopiero przy skróceniu lonży i użyciu głosu, na który Mallow na razie najlepiej reagował. Po zmianie kierunku próbował kilka razy przystanąć i zawrócić, ale starczyło wówczas machnięcie batem za zadkiem młodego by odwieść go od tego zamiaru. Do kłusa przeszedł bez zająknięcia, niemniej jednak nie udało im się porozumieć telepatycznie i traken raczej postawił szyję jak jakiś wypłoszo-lamer, dopiero z czasem lekko opuścił głowę, chociaż też nie był to oczywiście pokaz jego możliwości.

[Jonah Wrens]

Uspokajałem go głosem i też skróciłem lonżę, żeby miał mniej miejsca do rozpędzania się, a "więcej" do zwolnienia. Aktywnie dążyłem do tego żeby jednak przeszedł do stępa, co się jakoś udało. Pilnując go, faktycznie pierwszym odruchem przy próbie zmiany kierunku było machnięcie batem za jego zadem i odłożenie ręki na bok, by mu zasugerować w którą stronę ma iść.
Zacmokałem, chcąc go troszeczkę obudzić w tym kłusie i dać mu się skupić na ruszeniu zadu, a nie unoszeniu łba niczym zawodowa żyrafa. Jeżeli chociaż minimalnie opuszczał głowę - chwaliłem go, żeby wiedział o co chodzi. I tak samo jak wcześniej zmieniałem mu kierunki i dawałem chwile stępa żeby się rozluźnił, i odsapnął. Potem poprosiłem go z kłusa o zagalopowanie, pilnując wolniejszego tempa kłusa. Nie chciałem żeby przechodził do galopu z powodu utraty równowagi, więc każde rozpędzanie się spotykało zwolnienie z mojej strony. W wyższym tempie dałem mu się samemu wyciszyć nie reagując w żaden sposób o ile nie zaczął się za mocno nakręcać - wtedy uspokajałem go głosem. I tak samo galop na lewo i prawo, z chwaleniem za ewentualne opuszczenie głowy.

/sorki za ten szit, ale chwilowy brak chęci na cokolwiek.

[Marshmallow]

Z czasem odpuścił sobie napinanie grzbietu bo troszkę opatrzył się już z miejscówką a i konieczność aktywnego kroczenia naprzód kazała mu uruchomić bardziej zad, w efekcie mogąc odciążyć przód i zapkrąglić całą sylwetkę. Już tak prawie-pracując dalej nie myślał o próbach zmiany kierunku a do galopu przechodził gładko, bez większego zachwiania i bez rozpędzania. Z lekkim i wolnym od siodła i jeźdźca grzbietem mimo wszystko każdy ruch przychodził mu jeszcze trochę łatwiej niż z gabarytem na plecach, aczkolwiek wszystko to z czasem ulegało poprawie i Mallow przecież i tak już dobrze radził sobie z dźwiganiem jeźdźca dzięki postępującemu szkoleniu i rozwijającej się muskulaturze. Był ogierem i nabieranie masy mięśniowej szło mu całkiem nieźle, wiadomo, że jeszcze brakowało mu do rasowego sportowca ale też halo, przynajmniej przestał być takim chuchrem jak przy kupnie.

[Jonah Wrens]

-Doobry koń.
Pochwaliłem go łagodnym tonem, ogólnie komentując całą jego postawę na lonży. Wszystko było okej i nie mogłem mu niczego zarzucić. Był młody, nie umiał wszystkiego, więc nie mogłem tego od niego wymagać. Rozwijał się zdrowo i prawidłowo, więc nie musiałem się o nic martwić.
Po tej rozgrzewce zwolniłem młodego do stępa i chwilę go potrzymałem na lonży, po czym puściłem wolno skarogniade dziecię. Sam udałem się w stronę już właściwego korytarza i ustawiłem krzyżaka o wysokości 50cm ze wskazówką przy przeszkodzie, a foule dalej leżący na ziemi drąg i dwie foule od tego kolejny leżący drąg.
Po tym krótkim zabiegu skierowałem się w stronę Mallowa i próbowałem go złapać i podpiąć na chwilę lonżę lub jeżeli uciekał przede mną i nawet cmokanie z mojej strony, czy też wołanie go nie zadziałało to mniej więcej spróbowałem go "zagonić" stępem do korytarza. Załóżmy po krótszej/dłuższej wojnie strategicznej udało mi się wprowadzić trakena do korytarza. Tutaj rzuciłem komendę ,,galop" i batem machnąłem za jego zadziszem, i uwaga! Podbiegłem kawałek, żeby ogier utrzymał tempo. Reszta już zależała od niego chociaż odruchowo wyrwało mi się coś w stylu cmoknięcia czy coś, co miało go zachęcić do skoku. Po pokonaniu przez niego przeszkód, podniosłem krzyżaka do 60cm i ustawiłem na samym końcu stacjonatę 70cm. Ponownie go wprowadziłem w korytarz i jeszcze raz puściłem na to dzieciaka. Jeśli trzeba było powtórzyć to nie było problemu. Za dobre przejście go chwaliłem i ustawiłem stacjonatę 80cm za krzyżakiem i zbudowałem na końcu okser 70x70. Jeśli to Młody pokonał to miał chwilę przerwy.